Ένα μπαλόνι παραμένει πάντοτε το αιώνιο σύμβολο της παιδικότητας. Το κέντρο της Αθήνας παλιά, έσφυζε από μπαλονάδες που δεν πρόφταιναν να μοιράζουν και από ένα “όνειρο”, το οποίο συνοδευόταν με το μπαλόνι που προτιμούσε κάθε παιδί. Σήμερα, ένα μπαλόνι δεν γεννά ιστορίες με χρώματα και συναισθήματα στα μάτια ενός παιδιού… Προσπερνιέται εύκολα, όπως και ο άνθρωπος που πουλάει τα μπαλόνια.
Ένας περίπατος στην πόλη, όπως στην πολυσύχναστη Ερμού πείθει πως πολλά επαγγέλματα που κάποτε συναντούσαν άνθιση, έχουν αρχίσει δραματικά να εκλείπουν. Ο μπαλονάς και οι “ιστορίες”, που συνόδευαν μια φορά και έναν καιρό τα πολύχρωμα μπαλόνια, αφήνουν αδιάφορα πλέον, πολλά από τα παιδιά που τον συναντούν στον δρόμο. Το όνειρο ξεμακραίνει, καθώς απομακρύνεται και η εικόνα του παιδιού που παλαιότερα, κυνηγούσε με πάθος το μπαλόνι που μόλις είχε αγοράσει, ενώ εκείνο προσπαθούσε να αποδεσμευτεί από τα χέρια του μικρού, πετώντας ψηλά στον ουρανό.
Η μαγεία του μπαλονιού ζωντάνεψε ξανά, για λίγο μέσα από την φετινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Η 21η Μάρτη γέμισε με ζωηρό χρώμα, υπό την πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματείας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 2500 παιδιά όλων των εθνικοτήτων, πολλά εκ των οποίων ήταν με ειδικές ικανότητες, μετέφεραν το μήνυμα της ειρηνικής και χωρίς διακρίσεις, συνύπαρξης των ανθρώπων, σχηματίζοντας μία ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το μνημείο του Παρθενώνα, και ελευθερώνοντας στον ουρανό πολύχρωμα μπαλόνια.
Ένα μπαλόνι λοιπόν, είναι ικανό να συμβολίσει αξίες, να μεταφέρει μηνύματα, να ταξιδέψει αυτόν που το κρατά και το αποδεσμεύει σε μέρη που ο ίδιος μπορεί να νιώσει ελεύθερος. Παρόλο που οι ιδέες γύρω από τα μπαλόνια λιγοστεύουν, είναι πάντοτε ευρηματικές, όπως αυτή ενός νηπιαγωγείου πέρσι. Με αφορμή τα δικαιώματα των παιδιών, οι δασκάλες μοίρασαν μπαλόνια στα παιδιά, προκειμένου να τα ζωγραφίσουν με ειδικούς μαρκαδόρους και να γράψουν πάνω τους ένα μήνυμα που θα άφηναν να πετάξει ψηλά και να μεταφερθεί σε όλο τον κόσμο.
Όντας πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Μπασλάμ, ο οποίος δημιούργησε ένα βιβλίο, με τίτλο “Λέω να πετάξω”, αναφορικά με το “πού πάνε τα μπαλόνια όταν φεύγουν από τα χέρια μας”, η αίσθηση του να αφήνεις ένα μπαλόνι στον ουρανό γεμίζει με μια αίσθηση ελευθερίας την ψυχή. Θυμηθείτε μόνο την εποχή που δίπλα από τα Περιστέρια στο Ζάππειο, τα παιδιά έτρεχαν με περισσότερα μπαλόνια του ενός, στο χέρι και οι μπαλονάδες δεν πρόφταιναν να μοιράζουν χαρά στα παιδικά πρόσωπα.
Από ένα μπαλόνι έχουν δημιουργηθεί επίσης, ταινίες που έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν. Η γαλλικής παραγωγής ταινία, με τίτλο “Το κόκκινο μπαλόνι” που προβλήθηκε το 1956, αναφέρεται στην ιδιότυπη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ ενός αγοριού και ενός μπαλονιού στο Παρίσι της δεκαετίας του 1950. Παρά το γεγονός πως όλα είναι παραμυθένια, το μικρό αγόρι έζησε κάτι που εμείς δεν θα βιώσουμε ποτέ στην πραγματικότητα.
Από μια συνηθισμένη βόλτα σε κεντρικούς και μη, δρόμους της Αθήνας παρατηρεί κανείς, πως αυτή η κάποτε αγαπημένη “συνήθεια” έχει αντικατασταθεί από άτομα που σε σταματούν για να σε αρωματίσουν, ή που σε περικυκλώνουν για να αγοράσεις γυαλιά. Σήμερα, ωστόσο δεν έχουν χαθεί όλα τα όμορφα και νοσταλγικά πράγματα της πόλης. Η λατέρνα είναι εκεί για να σε γεμίσει με περασμένους ήχους φτώχειας και φιλότιμου, αλλά και να συνδεθεί με το παρόν μέσα από μουσικά συγκροτήματα που στήνονται σε πεζόδρομους και περνούν στο κοινό μία φρέσκια και νεανική ματιά.
Οι άνθρωποι που πωλούν μπαλόνια σήμερα έχουν μειωθεί κατά πολύ, συγκριτικά με το παρελθόν. Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς πως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν αποσυνθέσει τον φανταστικό κόσμο που χτίζει ένα μπαλόνι. Κι έτσι η δυναμική του μπαλονιού χάνεται πίσω από την δύναμη της τεχνολογίας και υποχωρεί μπροστά στις επιθυμίες που έχει ένα παιδί πια, αποδυναμώνοντας την φαντασία του.
Πηγή: pathfinder.gr
iFeelKid team
kids internet radio
