Γιατί ντυνόμαστε μασκαράδες;
Για άλλη μια χρονιά έφτασαν οι αποκριές και τα καρναβάλια έχουν την τιμητική τους! Τα καρναβάλια είναι μια από τις αγαπημένες γιορτές μικρών και μεγάλων. Πολλοί είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν τις Απόκριες ως την καλύτερη ευκαιρία για να γλεντήσουν και να ξεφαντώσουν. Έχοντας, όμως, πληθώρα γιορτών και ευκαιριών στη σύγχρονη ζωή για να διασκεδάσει και να ξεσκάσει κανείς. Γιατί, λοιπόν, να τονίζεται τόσο η σημασία του καρναβαλιού;
Ακούγοντας μια τέτοια άποψη, εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι πίσω από το ξεφάντωμα και τη χαρά υπάρχει και μια βαθύτερη αιτία που προβαίνουμε σε αυτές τις μεταμφιέσεις. Φυσικά, η αιτία που μεταμφιέζεται ο καθένας ποικίλει ανάμεσα στα άτομα.
Καταρχήν, οι απόκριες δίνουν την ευκαιρία σε όλους μας να ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά και να κάνουμε όλα εκείνα που δεν μας επιτρέπονται τον υπόλοιπο καιρό. Στις μέρες μας, δυστυχώς, επικρατεί η σοβαροφάνεια, γεγονός που επιτάσσει να φερόμαστε κατάλληλα. Οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά χαρακτηρίζεται αρνητικά. Τα καρναβάλια είναι η περίοδος που ο παλιμπαιδισμός είναι επιτακτικός.
Επίσης, ως γνωστόν ο καθένας μας κατέχει μια θέση μέσα στο κοινωνικό σύνολο από την οποία και χαρακτηρίζεται. Στην οργανωμένη σύγχρονη κοινωνία χρησιμοποιούμε κάποια σύμβολα και στοιχεία για να προσδιορίσουμε την ταυτότητα του κάθε ατόμου.
Πέρα από τους οργανωμένους κοινωνικούς συμβολισμούς, όμως, ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να φορέσει μια μάσκα και μια στολή και να μεταμφιεστεί, να γίνει κάτι ή κάποιος που δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τα καρναβάλια ως πρόφαση για να εκφράσουν κάποια απόκρυφα και καταπιεσμένα θέλω τους. Για παράδειγμα, μια σοβαρή διευθύντρια οικονομικών η οποία ντύθηκε με μια στολή κλόουν, δε σημαίνει ότι ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο στη ζωή της και δεν τα κατάφερε. Ίσως, όμως, να υπάρχει μέσα της μια δόση καλλιτεχνικής ευαισθησίας, η οποία δεν κατάφερε ποτέ να βγει στην επιφάνεια.
Βέβαια, η σχέση του πραγματικού εαυτού προς τις επιθυμίες που εκφράζονται μέσω μεταμφίεσης δεν είναι κατά αντιστοιχία μια προς μια ούτε κυριολεκτικές. Πολλοί είναι και αυτοί που βρίσκουν την ευκαιρία να μεταμφιεστούν, εκθέτοντας κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό τους ώστε να κάνουν και τους γύρω τους να γελάσουν και γενικά να δημιουργήσουν μια χαρούμενη και χαλαρή ατμόσφαιρα. Τα άτομα αυτά έχουν αυξημένη την αίσθηση του χιούμορ, δε φοβούνται να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους και η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά για τον εαυτό τους βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα.
Τέλος, πολύ σημαντική ιδιότητα της μάσκας είναι η ανωνυμία. Όταν, λοιπόν, οι συνθήκες είναι κατάλληλες και η ανωνυμία της μάσκας εξασφαλίζει μια ασφάλεια ο άνθρωπος κάτω από μια μεταμφίεση αφήνει τα ένστικτά του πιο χαλαρά και τον εαυτό του ελεύθερο να πράξει σύμφωνα με τα «θέλω» και όχι με τα «πρέπει» του.
Όταν, λοιπόν, τα καρναβάλια τελειώσουν και τα πάρτυ σταματήσουν, πριν βγάλετε τις στολές σας αναρωτηθείτε για ποιον πραγματικά λόγο τις φορέσατε!
Βασικό γνώρισμα των μασκαράδων η μάσκα. Οι αρχαίοι ΄Ελληνες, οι λατρευτές του Διόνυσου του Θεού του κρασιού και της διασκέδασης, έβαφαν το πρόσωπό τους με τρύγια. Οι άγριες φυλές της Αφρικής και της Ασίας διατηρούν μέχρι και σήμερα τα χαρακτηριστικά της προσωπιδικής λατρείας.
Πρώτος «εφευρέτης» της θεατρικής μάσκας θεωρείται ο τραγικός ποιητής Αισχύλος. Ολοι οι ηθοποιοί των τραγωδιών και κωμωδιών της αρχαιότητας φορούσαν προσωπεία.
Η μάσκα θεωρείται απόγονος των αρχαίων κωμικών και σατυρικών προσωπείων που φορούσαν οι ηθοποιοί. Οι μάσκες αυτές ήταν πήλινες και όμοιες μεταξύ τους.
Στην συνέχεια οι Ρωμαίοι έφτιαξαν μάσκες που διέφεραν η μια από την άλλη και παρίσταναν διάφορους τύπους της κωμωδίας.
Μεταμφιέσεις σε μπούλες
Μεταμφιεζόταν σε «μπούλες» οι άντρες ντυνόταν γυναίκες και οι γυναίκες άντρες, έφτιαχναν τις συντροφιές τους και γύριζαν σ’όλο το χωριό από σπίτι σε σπίτι. Αναπαρίσταναν ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, γιατρούς με τα γιατροσόφια τους, γέρους και γριές, με μπαστούνια και κουδούνια, αρκουδιάρηδες με κρεμασμένες κουδούνες στη μέση του, για να γίνεται θόρυβος κ.ά. Τους δεχόταν, τους κερνούσαν, αντάλλαζαν αστεία και προσπαθούσαν με εύθυμο τρόπο να τους κάνουν να φανερώσουν το πρόσωπό τους, την ταυτότητά τους.
Από νωρίς τα βράδια μαζευόταν στις γειτονιές, στα ξέφωτα, στις πλατείες, όπου άναβαν φωτιές. Εκεί «μπούλες» και μη, μικροί και μεγάλοι, χοροπηδώντας γύρω στις φωτιές, τραγουδούσαν εύθυμα έλεγαν πιπεράτα αστεία, αναπαρίσταναν φάσεις γενετήσιες (έγκυες γυναίκες κλπ).
iFeelKid team
kids internet radio
