Η κόρη μου η Εβίτα είναι αριστερόχειρας, όπως πιθανόν να ξέρετε οι παλαιότεροι αναγνώστες του blog. Άρχισε να γράφει με το αριστερό από πολύ μικρή ηλικία όπως έγραφα και στο Μερικοί το προτιμούν … αριστερό. Για εμάς ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Κάποια παιδιά είναι ξανθά, κάποια μελαχρινά. Κάποια παιδιά έχουν γαλάζια μάτια, κάποια καστανά. Κάποια παιδιά είναι δεξιόχειρες, κάποια αριστερόχειρες.
Συνήθως το ξεχνάω ότι είναι αριστερόχειρας. Καμιά φορά όταν τη βλέπω να γράφει ή να παίζει τένις, το θυμάμαι και χαμογελάω. Όταν ήταν μικρούλα, της είχα αγοράσει παιδικό ψαλίδι για αριστερόχειρες, που έχει αντεστραμμένες τις λεπίδες, γιατί είχα διαβάσει πόσο δύσκολο είναι για τα μικρά παιδιά να βλέπουν τι κόβουν όταν κρατούν το «κανονικό» ψαλίδι. Αλλά τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα δικό της «για αριστερόχειρες» μέσα στο σπίτι.
Το Σάββατο το πρωί, κάναμε ένα μικρό ξεκαθάρισμα στο συρτάρι με τα παιδικά σκεύη. Σιγά-σιγά κάποια παιδικά αποσύρονται (και είναι γλυκόπικρη η γεύση που μου αφήνει αυτό το ξεκαθάρισμα) αλλά υπάρχουν μερικά που τα κορίτσια αρνούνται να αποχωριστούν για συναισθηματικούς λόγους. Ένα από αυτά είναι ένα κουτάλι μελαμίνης που έχει ζωγραφισμένο πάνω του ένα προβατάκι.
Όταν το είδε η Εβίτα και είπε με νοσταλγία: «Αααααα…. το κουτάλι με το προβατάκι!» Και αμέσως μετά πρόσθεσε. «Είναι όμως για δεξιόχειρες.» «Τι εννοείς Εβίτα;» τη ρώτησα. «Πώς μπορεί ένα κουτάλι να είναι για δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες; Δεν είναι ψαλίδι. Είναι κουτάλι. Τι εννοείς;»
«Κι όμως είναι για δεξιόχειρες» μου είπε. «Έλα να δεις.» Το κράτησε με το αριστερό και το προβατάκι φαινόταν ανάποδα. Μα… είχε δίκιο! Το κουτάλι είναι σαφώς για δεξιόχειρες. Όχι φυσικά ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα αριστερόχειρα παιδιά, αλλά είναι αναγκασμένα να βλέπουν το προβατάκι ανάποδα. Για ένα παιδί αυτό είναι θέμα!
Καμιά φορά λοιπόν μπορεί να νομίζεις ότι καταλαβαίνεις τον άλλον, να νομίζεις ότι βλέπεις τα πράγματα μέσα από τα δικά του μάτια, αλλά στην ουσία να να μην τα βλέπεις. Ο άλλος (που συχνά είναι το παιδί σου) βλέπει κάτι που εσύ δεν μπορείς αρχικά να αντιληφθείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να θέλεις να καταλάβεις και να το αφήσεις να σου εξηγήσει.
Είναι μεγάλο προσόν να μπορείς να μπεις στη θέση των άλλων και να βλέπεις τη ζωή μέσα από τα δικά τους μάτια. Το κουτάλι με το ανάποδο προβατάκι, ας είναι η υπενθύμιση.
Πηγή : aspaonline.gr
iFeelKid team
kids internet radio
