Ξυπνάς το πρωί.
Κοιμάται δίπλα σου, αλλά δεν ξυπνάει μαζί σου.
Πρωτόγνωρο αυτό!
Τον κοιτάς. Είναι σαν άγγελος που κατέβηκε να κρατάει συντροφιά στα όνειρά σου.
Είναι ο γιος σου…
Ξυπνάει αργότερα μόνος του. Παίρνει αγκαλιά τον αρκούδο του και κατεβαίνει από το κρεβάτι.
Σε ψάχνει στο σπίτι.
Μόλις σε βλέπει χαμογελά. Χαμογελάς κι εσύ.
Είναι ο γιος σου…
Ετοιμάζεις πρωινό και ξεκινάτε για τον παιδικό. Είναι ήρεμος.
Πρωτόγνωρο.
Σε κοιτάει από το καθισματάκι του, τον κοιτάς από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου.
Είναι ο γιος σου…
Μόλις φτάνετε στον παιδικό, σε αγκαλιάζει και σε φιλάει. Δεν γκρινιάζει.
Ξέρει πως θα ξανασυναντηθείτε το απόγευμα.
Κλείνεις την πόρτα του παιδικού πίσω σου. Βουρκωμένος. Λίγο.
Είναι ο γιος σου…
Το απόγευμα φεύγεις τρέχοντας από τη δουλειά για να προλάβεις τον παιδικό πριν κλείσει για να τον παραλάβεις…
Σου λένε πως το τελευταίο μισάωρο σε ζητάει έντονα και κλαίει..
Τον φωνάζεις και τρέχει από το μέσα δωμάτιο φωνάζοντας «ήρθες μπαμπά μου»; Ναι, με το «μου».
«Μπαμπά μου!».
Είναι ο γιος σου…
Περπατάτε λίγο μέχρι το σουπερ μάρκετ και σου τηλεφωνούν από τη δουλειά.
Σε ψάχνουν από τον Όμιλο για κάτι «πάρα πολύ επείγον».
Έχεις το τηλέφωνο στο ένα χέρι, στο άλλο τον μικρό, ο οποίος φωνάζει «αγκαλιά».
Είναι ο γιος σου…
Για αυτό το «πολύ επείγον» από τον Όμιλο κάποτε σου κοβόταν η ανάσα από το άγχος, διακινδυνεύεις να έχεις πολλά τηλέφωνα με «ύφος» από το εξωτερικό την επόμενη μέρα, αφού δεν ήσουν στο γραφείο όταν σε ψάχνανε (εκτός φυσιολογικού ωραρίου βέβαια).
Δεν υπάρχει όμως πλέον «επείγον», «Όμιλος», «δουλειά», «8ωρο», «μισθός», «ανεργία» και άλλα επαχθή στην ψυχή και στο σώμα για την επιβεβαίωση του φόβου της υποτέλειάς σου.
Είναι ο γιος σου…
Και κρυώνει.
Και θέλει αγκαλιά.
Και τον παίρνεις αγκαλιά.
Και γέρνει στον ώμο σου.
Και σε σφίγγει και με τα δυο του χεράκια.
Και χαλαρώνει.
Και κοιμάται.
Εκεί.
Στον ώμο σου.
Είσαι ο μπαμπάς του…
γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Πηγή : superdad.gr
iFeelKid team
kids internet radio
