Όσο σημαντικό είναι ένας γονιός στέκεται δίπλα στο παιδί του και να το φροντίζει, άλλο τόσο σημαντικό είναι να του αφήνει και τον απαραίτητο χώρο για να εξελιχθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί. Από την νηπιακή ακόμα ηλικία τα παιδιά προσπαθούν να ανακαλύψουν τον κόσμο και να αυτονομηθούν από τους γονείς τους.

Τα παιδικά «όχι», τα πείσματα, οι ριψοκίνδυνες συμπεριφορές πολλές φορές δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια που κάνει ένα παιδί να ανεξαρτητοποιηθεί για να μπορέσει στη συνέχεια να πει «κοίτα, μαμά, τα κατάφερα μόνος μου».Οι γονείς συχνά εμποδίζουν ασυνείδητα αυτήν την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης του παιδιού τους και επιμένουν να το έχουν κάτω από τη διαρκή προστασία τους. Ο φόβος μήπως χτυπήσει, μήπως λερωθεί, μήπως πληγωθεί συναισθηματικά τους μετατρέπει σε άγρυπνο φρουρό, που προσπαθεί να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού τους, στερώντας του έτσι το δικαίωμα να αυτονομηθεί και να εξελιχθεί σαν προσωπικότητα.Φυσικά όταν μιλάμε για ανεξαρτητοποίηση δεν εννοούμε πλήρη ασυδοσία, που σε τόσο μικρή ηλικία μόνο κακό θα κάνει στο παιδί. Πρέπει να υπάρχουν όρια και κανόνες, πρέπει ο γονιός να καθοδηγεί και να νουθετεί, αφού εξάλλου και το ίδιο το παιδί έχει ανάγκη να γνωρίζει ότι οι γονείς του είναι δίπλα του για να το φροντίζουν και να το προσέχουν.

Μειώνετε σταδιακά τα πράγματα που κάνετε για αυτό, όπως τάισμα, ντύσιμο, πλύσιμο δοντιών κλπ και διδάξτε το πως να τα κάνει μόνο του. Δίνετέ του συχνά το δικαίωμα της επιλογής και αφήστε το να νιώθει πώς έχει λόγο για τα πράγματα που το αφορούν. Μην τρέχετε να το βοηθήσετε κάθε φορά που δεν τα καταφέρνει σε κάτι, αλλά αφήστε το λίγο να προσπαθήσει μόνο του. Επιτρέψτε του να παίρνει πρωτοβουλίες και να δοκιμάζει καινούρια πράγματα, πάντα σύμφωνα με την ηλικία του.Ενθαρρύνετε την αυτοπεποίθηση του και βοηθήστε το να κοινωνικοποιηθεί.