Τελικά, το μεγάλωμα ενός πρίγκιπα ή μιας πριγκίπισσας δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στο κόσμο!
Ήμασταν προετοιμασμένοι για τον ερχομό του -δεν λέω- αλλά όσο και να είσαι προετοιμασμένος, ποτέ δεν είναι πολύ. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα οι αλλαγές είναι τόσες πολλές που πάψαμε πια να τις μετράμε.
Εκεί γύρω στην ηλικία των 12-18 μηνών, πήραμε μια μικρή ανάσα! Το μωρό μας απέκτησε μια σχετική -μην φανταστείτε τεράστια- αυτονομία!
Άρχισε να μπουσουλάει, και στη συνέχεια να περπατάει! Άλλοτε με τα τέσσερα, άλλοτε με τα δύο, πέφτει και ξανασηκώνεται και εμείς εκστασιασμένοι, το παρακολουθούμε και χαμογελάμε καμαρώνοντας λες και έκανε κανένα κατόρθωμα.
Και όμως… είναι κατόρθωμα!
Βαδίζει κι αυτό είναι μια συγκλονιστική κατάκτηση για την ανάπτυξή του! Μαζέψαμε οτιδήποτε θα μπορούσε να το βάλει σε κίνδυνο. Φανταστικό ή πραγματικό! Καλύψαμε πρίζες, ασφαλίσαμε ντουλάπια, μαζέψαμε διακοσμητικά αντικείμενα… μίνιμαλ έγινε το σπίτι μας! Μόνο τα κάδρα στους τοίχους αφήσαμε στη θέση τους… αργότερα, σκεφτήκαμε, όταν ψηλώσει!
Σε κάθε μικρό βηματάκι ανάπτυξης, ήμασταν πολύ-πολύ χαρούμενοι όλοι!
Τώρα πια, σηκώνει το χεράκι του και τεντώνει ένα τόσο δα δακτυλάκι όταν θέλει να δείξει κάπου ή όταν ζητά κάτι. Μας φέρνει αντικείμενα που του ζητάμε, δείχνει να καταλαβαίνει απλές λεξούλες όπως μπάλα, μουσική, τηλέφωνο, ποτήρι, κουτάλι, μαμ=φαγητό. Κάνει συνεχώς καινούριους ήχους και εμείς προσπαθούμε να βρούμε τι θέλει να πει ο ποιητής. Και βέβαια το κορυφαίο… ακούει στο όνομά του! Γυρίζει το κεφαλάκι του, απ’ ότι κι εάν κάνει, και καρφώνει το βλέμμα του πάνω μας!
Δεν συμπαθεί και πολύ τους ξένους, αλλά δεν μας νοιάζει καθόλου! Αρκεί που συμπαθεί εμάς! Το αγαπάμε, το λατρεύουμε τόσο, αν και λίγο στεναχωριέμαι που κλαίει με σπαραγμό όταν πρέπει να φύγουμε. Δεν μας αποχωρίζεται εύκολα, αλλά απ’ ότι μαθαίνω, μας ξεχνά μετά από 2-3 λεπτά!
Μάθαμε με τον καιρό, να ενθαρρύνουμε τις προσπάθειές του στην εξερεύνηση του κόσμου γύρω του, κάναμε το περιβάλλον κατάλληλο για εκείνο, εξαφανίσαμε οτιδήποτε επικίνδυνο, γιατί το αστεράκι μας είναι απρόβλεπτο και δεν έχει καμιά αίσθηση του κινδύνου, όπως και τα άλλα αστεράκια του κόσμου όλου νομίζω!
Δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον -εγώ και ο μπαμπάς του- και λέμε πόσο καλά τα καταφέρνουμε στο μεγάλωμα του παιδιού, που –δεν ξέρω εάν σας το είπα στην αρχή- δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο!
ifeelkid team
kids internet radio
