Τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα, μετά συνηθίζει κανείς, λέγαμε πάντα και γελούσαμε… και ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και τότε η αγαπημένη μου οικογένεια αποδείχθηκε πιο αγαπημένη από ποτέ.
Εάν έχετε την τύχη, την ευκαιρία, τη χαρά να μένετε κοντά στην οικογένειά σας τότε είστε ευλογημένοι! Είναι κάτι που πρέπει να ζητήσετε.. άλλωστε σε αυτά τα πρώτα χρόνια είναι που χρειαζόμαστε βοήθεια, σε αυτά τα πρώτα 100 που λέγαμε και στην αρχή. Ζητάμε και παίρνουμε. Έτσι πάει! Επιστρατεύσαμε λοιπόν κι εμείς όλο το σόϊ! Τη μαμά μου, τη μαμά του, την αδερφή μου, τη θεία από την άλλη γειτονιά, την τρίτη ξένη ξαδέρφη! Όλοι ήταν χρήσιμοι, όλοι βοήθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, και τους ευχαριστώ πολύ. Η θεία έκανε τα ψώνια, η μαμά το πλύσιμο, η πεθερά το μαγείρεμα, η τρίτη ξένη ξαδέρφη πλήρωνε τους λογαριασμούς!
ΚΑΝΤΕ ΝΕΕΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να ξεμυτάμε και από το σπίτι…Αυτό ήταν πραγματικά σωτήριο για μας. Και όταν λέω σωτήριο, κυριολεκτώ. Μετά από την κλεισούρα των πρώτων ημερών- μηνών να πω καλύτερα, η επαφή μας με τον έξω κόσμο μας πρόσφερε γνήσια χαρά για τα απλά και καθημερινά. Πηγαίνοντας συχνά στο πάρκο και σε παιδότοπους γνωρίσαμε κι άλλους γονείς, πλησιάσαμε και άλλες Μαμάδες και Μπαμπάδες. Πραγματικά νιώσαμε έκπληξη καθώς ανακαλύπταμε συνέχεια πόσα κοινά σημεία έχουμε, πόσο ίδιες είναι οι ανησυχίες μας, οι απορίες , τα άγχη μας.
Το πόσο καλό μας έκαναν αυτές οι συζητήσεις με αγνώστους –αρχικά- νέους γονείς δεν μπορώ να σας το μεταφέρω. Μετά το τέλος αυτών των συζητήσεων, αισθανόμασταν πολύ καλύτερα καθώς διαπιστώναμε καθημερινά ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί στον πλανήτη που τους συμβαίνουν όλα αυτά τα περίεργα. Με αρκετούς από αυτούς τους νέους γονείς γίναμε καλοί φίλοι κι εμείς και τα παιδιά μας.
Συζητώντας ανακάλυψα ότι όλες οι μανούλες του κόσμου αγωνιούν και χαίρονται το ίδιο, με τα κατορθώματα των παιδιών τους. Στις κουβέντες μας συχνά αναφερόμασταν στο χάος που αγαπούν τα πιτσιρίκια να δημιουργούν, και αναζητούσαμε τρόπους να το αντιμετωπίσουμε, με τη συμμετοχή του παιδιού.
‘Έτσι, διαπιστώσαμε ότι μέχρι την ηλικία των τεσσάρων περίπου, είναι μάταιο να προσπαθείς να συνεννοηθείς ρωτώντας το παιδί τι θέλει να κάνει και τι όχι. Τι θέλει να κρατήσει από τα παιχνίδια του και τι να πετάξει. Ποια βιβλία πρέπει να πάνε στην ανακύκλωση ή σε κάποιο άλλο παιδάκι. Όπως μάθαμε όλες αργότερα το μοίρασμα δεν είναι κάτι που το έχουν τα μικρά παιδάκια από τη φύση τους! Είναι έννοια δύσκολη και άντε να βγάλεις άκρη!
Δεν μου έμενε άλλη λύση και το έριξα στην παρατήρηση. Άρχισα να παρατηρώ με ποια παιχνίδια έπαιξε περισσότερο και ποια παραμελούσε. Πήρα τη γνώμη όλης της οικογένειας. Κάτι σαν γκάλοπ αγοράς! Είχαμε πλάκα, άκρη δεν βγάλαμε. Γελάσαμε όμως και αυτό ήταν κάτι! Στο τέλος αποφάσισα μόνη μου, ως όφειλα και το θέμα έληξε εκεί.
Πολύ σημαντικά τα πρώτα αυτά χρόνια, όπως και όλα τα υπόλοιπα-θα διαπίστωνα αργότερα. Κάθε φορά λες ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό διάστημα που περνάς με το μικρό σου πρίγκιπα, και μετά έρχεται το επόμενο για να αναιρέσεις αυτά που έλεγες πριν!
Για παράδειγμα, ήρθε η ώρα να πάει στον Παιδικό σταθμό – η ώρα που δεν θα το φροντίζαμε μόνο εμείς- τότε άνοιξε και ο δρόμος της ακαταστασίας από τον έξω κόσμο, ξεκινώντας πρώτα απ΄ όλα από τους φίλους και το σχολείο… Δοκιμάστηκε πολύ η υπομονή μας –δεν λέω κάτι καινούριο- όσες είστε ήδη μανούλες καταλαβαίνετε πολύ καλά!
Ήταν ώρα να μπουν άλλες καλές συνήθειες στο σπίτι μας, και το παιδί μας βοηθούσε να καταλάβουμε τι έπρεπε να κάνουμε! Τα παιδιά μας δοκιμάζουν συνεχώς, το δικό μας δεν διέφερε καθόλου. Θα μιλήσουμε για αυτήν την υπέροχη ηλικία, την άλλη εβδομάδα καθώς έχουμε πολλά να πούμε!
ifeelkid team
kids internet radio
