Ένα γνωστό ελληνικό τραγούδι περιγράφει γλαφυρά :
«Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά…»
Αναρωτιέμαι λοιπόν, πως καταφέραμε εμείς να «επιβιώσουμε» σε αυτό τον κόσμο.
Να μεγαλώσουμε ως κανονικά παιδιά και να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε γονείς στη θέση των δικών μας.
Αναρωτιέμαι επίσης πως καταφέραμε να κάνουμε τις ζωές των παιδιών μας τόσο σύνθετες;
Ο ifeelkid αναζήτησε στο σεντούκι των παιδικών αναμνήσεων τις δικές μας συνήθειες και τις σύγκρινε με την σύγχρονη πραγματικότητα.
Το καλοκαίρι…
Περιμέναμε 2 ώρες μετά το πρωινό γεύμα για να κολυμπήσουμε,
2 ώρες το μεσημέρι για να ξεκουραστούμε,
και 2 ώρες νηστικοί τη Κυριακή για να κοινωνήσουμε.
Τρώγαμε το οικογενειακό φαγητό στην αυλή κάτω από τα δέντρα, απολαμβάναμε το δροσερό καρπούζι και κοιμόμασταν εκεί έξω με τα τζιτζίκια να τραγουδούν και να “πιτσιλάνε” το γυμνό σώμα μας.
Πίναμε νερό βρύσης, όχι εμφιαλωμένο.
Το πίναμε απο το λάστιχο ή από τη βρύση κατευθείαν ακουμπώντας το στόμα μας όλοι, ο ένας μετά τον άλλο.
Μας τσιμπούσαν τα κουνούπια και κάναμε ένα σταυρό πάνω τους για να φύγει η φαγούρα. Και δεν πάθαμε τίποτα !!!
Το παιχνίδι…
Κάναμε ποδήλατο χωρίς κράνη και λοιπά προστατευτικά, σε δάση και αλάνες, πέφτωντας στο χώμα, λερώνοντας και σκίζοντας τα ρούχα μας.
Επισκευάζαμε τα ποδήλατα μόνοι μας.
Παίζαμε αυτοσχέδιους Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι Nintendo Wii.
Φτιάχναμε παιχνίδια από ξύλα, παίζαμε με βαρκούλες στα ρυάκια ποτίσματος των αγρών, και με αυτοκινητάκια σε αυτοσχέδιες χωμάτινες πίστες.
Φτιάχναμε αυτοσχέδια πατίνια και άλλα τροχοφόρα για να δούμε ποιός θα τσουλήσει πιο γρήγορα στην κατηφόρα. Το μαγικό είναι ότι ξεχνάγαμε να φτιάξουμε φρένα !
Φεύγαμε τρέχοντας από το σπίτι το πρωί, παίζαμε όλη μέρα και επιστρέφαμε το βράδυ όταν ανάβανε τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν είχε κινητό τηλέφωνο για να μας βρει.
Παίζαμε παιχνίδια δύσκολα, επίπονα και πολλές φορές βίαια.
Τραυματιζόμασταν, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε όχι.
Ανοίγανε κεφάλια, ματώνανε γόνατα, αλλά σημασία είχε να γίνει άμεσα η αποκατάσταση για να συνεχίσουμε το παιχνίδι. Οξυζενέ, λίγο ιώδιο, το πολύ-πολύ κανά δυο ράμματα και φύγαμε…
Το ταξίδι….
Ταξιδεύαμε με Fiat, για 8-10 ώρες χωρίς αυτόματα παράθυρα, χωρίς ζώνες και αερόσακους (κακό αυτό) και χωρίς διζωνικό κλιματισμό, στοιβαγμένοι στο πίσω κάθισμα και ως δια μαγείας δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της business class».
Κάναμε διακοπές 3 μήνες, με ατελείωτες ώρες στην παραλία, χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 50 (τότε που δεν είχαμε κάνει ζημιά στο περιβάλλον).
Κάναμε ιστιοπλοία χωρίς δάσκαλο, παίζαμε ρακέτες στην άμμο και όχι τέννις στα γήπεδα.
Ψαρεύαμε με αγκίστρι, πετονιά και ψωμότυρο για δόλωμα.
Η τεχνολογία….
Είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση, με δύο κανάλια μόνο και όταν έφταναν μεσάνυχτα, έπαιζε ο εθνικός ύμνος, ανέμιζε η Ελληνική σημαία και άρχιζε να χιονίζει….
Αποκτήσαμε «ελεύθερη» ραδιοφωνία και τηλεόραση μετά την ενηλικίωση, ηλεκτρονικό υπολογιστή μετά τις σπουδές, κινητό τηλέφωνο και internet κοντά στα 30 μας.
Το συναίσθημα…
Κάναμε γνωριμίες, ερωτευόμασταν, αγαπούσαμε, διαφωνούσαμε, τσακωνόμασταν, αλλά πάντα τα βρίσκαμε και διατηρούσαμε τον δεσμό της παρέας.
«Ρίχναμε» τα κορίτσια κυνηγώντας τα να τα «αγγίξουμε» και όχι συζητώντας σε chat rooms κάνοντας like.
Είχαμε φίλους.
Και συναισθήματα.
Και είμαστε εδώ, ζωντανοί !
Και είμαστε γονείς.
Και αγαπάμε τα παιδιά μας.
Και είχαμε μια πελώωωωωρια λαχτάρα για Nesquik!
ifeelkid team
