Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της ζωής του ανακαλύπτει πολλά μυθικά τέρατα, πολλά ταξίδια πολλούς Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Που να ξαποστάσει όμως, δεν μπορεί να βρει. Καθώς η Ιθάκη φαντάζει ακόμα πολύ μακριά. Η καρδιά συνεχώς παγώνει και μετά αιμορραγεί τι ειρωνεία. Δεν υπάρχουν οι υγιείς γκρίζες γραμμές. Παρά μόνο το μαύρο και το κόκκινο.
Η πρώτη επαφή με το αντικείμενο του πόθου του (μητέρα) μοιάζει εξαρχής ατελέσφορη. Καθώς το πρόσωπο επαφής φαίνεται να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του μικρού ενήλικα που θέλει να κρατηθεί στην ύπαρξη μέσα από τις ιαχές της ανυπαρξίας του. Φοβάται, τρέμει, ψυχορραγεί αλλά πεισμώνει περισσότερο για την έστω μικρή πιθανότητα να γαντζωθεί στην παλλόμενη γραμμή της ζωής.
Αυτός ο άρρητος πόνος το φέρει μπροστά από την μάνα – σύμβολο που μένει εκεί κοιτώντας το μέσα από το έρεβος των ματιών της. Εκεί σε αυτή την ματιά που παγώνει και το τελευταίο ριζίδιο ζωής και επαφής. Εκεί λοιπόν αναδύεται η προσωπική του κραυγή χωρίς καν να υφίσταται στην πραγματικότητα.
Σε αυτό το σημείο που το πιο αγαπητό και μισητό πρόσωπο όλης της πλάσης(η μητέρα) το αφήνει για να δει αν εκείνο μπορεί να έχει ύπαρξη προερχόμενο από ένα ήδη νεκρό άτομο. Το μικρό παιδί συνειδητοποιεί πως είναι ένα πραγματικό πειραματόζωο. Πρέπει να μείνει εκεί και να κατακλιστεί από ένα συνονθύλευμα αναπάντεχων σκληρών συναισθημάτων, με προσωπικό στοίχημα την επιβίωση.
Αποσβολωμένο και έμφοβο, πνίγεται σε αυτή την αβάσταχτη θάλασσα αλλά μόλις καταφέρνει να κολυμπήσει να βγει και να πάρει μία γρήγορη ανάσα για να παλέψει με τους άγνωρους τόπους, έρχεται αντιμέτωπο με την δύναμη που αναβλύζει από το ζεστό κορμάκι του.
Η απόδειξη είναι μοιραία διότι η ψυχική μυστική βάπτιση φανερώνει το όνομά της λέγοντας στο μικρό πως είσαι πολεμιστής. Εκείνο σκέφτεται πως αν δεν είμαι πολεμιστής μάλλον δεν θα είμαι τίποτα.
Το πνίγει η παλίρροια του συναισθήματος του και ξεσπά. Η αδικία μιας θανατερής ζωής δεν είναι καθόλου εύπεπτη. Ρίχνει μια ματιά στο μικρό δωμάτιο με το τεράστιο λευκό κρεβάτι. Λες και τελικά η ζωή είναι ένα κρεβάτι και μια αρρώστια συλλογίζεται κομπιάζοντας για την ελπίδα της υγείας.
Αυτό το μεγάλο κρεβάτι έχει στοιχειώσει όλη του την ζωή. Εκεί είναι και ένα πεταμένο κομμάτι κρέατος. Ναι το κρέας είναι η μητρική φιγούρα που υπογραμμίζει την ανυπαρξία του κάθε φορά που σηκώνει τα βουρκωμένα του ματάκια να δει αν πάλλετε το λευκό σεντόνι. Αν αυτό το πλάσμα που του δώρισε την πονετική ζωή βρίσκεται ακόμα σε αυτήν. Αυτό το νοιάζει η ζωή της, όχι τόσο η δική του. Διότι την δική του την χρησιμοποιεί για να παρατείνει την δική της.
Βγάζοντας συχνά πνιχτές φωνούλες με το υπερτιμημένο όνομά της. Προσδοκώντας σε ένα βλέμμα και ίσως ένα χάδι και ας ξέρει πως ποτέ δεν θα το συναντήσει. Τουλάχιστον όπως εκείνο επιθυμεί.
Οι αναμνήσεις κλωθογυρίζουν στο μυαλό του. Έλα του φωνάζει κάποιος και το παίρνει βιαστικά μακριά της. Για να μην δει την θλίψη και τα ματωμένα σεντόνια από μία ύστατη προσπάθεια της να βάλει το λυτρωτικό τέλος. Ο πόνος ξεπηδά από κάθε κοφτή ανάσα του δεν έχει σημασία η ηλικία των 4 ετών που βρίσκεται διότι το βάρος της εργασίας του δεν έχει ηλικία.
Το έργο του, ο σκοπός ζωής του είναι να ζήσει εκείνη με κάθε τίμημα. Για να μπορέσει να υπάρξει και εκείνο. Δεν το ενδιαφέρει τίποτα μόνο να σηκωθεί εκείνη η μάζα σώματος από το τεράστιο λευκό κρεβάτι. Το μικρό τετράχρονο ζει για τα δευτερόλεπτα που θα σηκωθεί η μεγάλη αγαπημένη από το τεράστιο κρεβάτι και θα του απευθύνει τον λόγο έστω και απρόθυμα.
Αυτή είναι η στιγμή που θα ρουφήξει ζωή, θα πάρει την ανάσα από την ανάσα της θα της δώσει το τεράστιο σαλιωμένο φιλί του. Θα της πει είμαι εδώ υπάρχω για σένα. Θέλω να ζήσεις, για να αποδείξω πως το πειραματόζωο τα κατάφερε και η θεραπεία απέδωσε καρπούς. Οι φενάκες του συλλογισμού του είναι απαραίτητες σε ένα καθημερινό επώδυνο αγώνα. Ο δρόμος της εξέλιξης του βασίζεται και στις αυταπάτες που είναι απαραίτητες για να κρατήσουν τις απειροελάχιστες κλωστές του ψυχικού του σθένους.
Ένα κείμενο γροθιά για τις μητέρες που μέσα από την βαριά ψυχική ασθένεια τους παραμέρισαν και υποβάθμισαν εγωκεντρικά τα αποτυπώματά τους στα απόνερα της παιδικής οντότητας. Μία πραγματική αυτοβιογραφική ιστορία που θέλησα εγώ να μεταφέρω με την ματιά ενός ειδικού μέσα από την σπαρακτική βιωματική ιστορία ενός ενήλικα που βρίσκεται σε θεραπεία θέτοντας σαν στόχο να μην επαναλάβει το άρρωστο παιδικό μοντέλο ανατροφής στο δικό του παιδί.
Υποκλίνομαι σε αυτόν τον πατέρα που παραμερίζει την βαριά ψυχική κληρονομιά του διότι θέλει να δώσει φτερά ελευθερίας και υγείας στο μικρό βλαστάρι του.
Γράφει η Μαριάννα Μηττά
Συστημική- οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια
Μέλος της EFTA. European Family Therapy Association.
