Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω θα δούμε ότι εμείς σαν παιδιά είμασταν ελεύθερα, παίζαμε έξω στις αλάνες για ώρες. Κατ΄αρχήν υπήρχαν αλάνες, ήξερες τον κόσμο, την γειτονία, τα πράγματα φαίνονταν πιο ασφαλή. Τώρα όλα έχουν αλλάξει αλλά εμείς ας θυμηθούμε μερικά από τα παιχνίδια που παίζαμε τότε ως παιδιά.

Και ξεκινώντας… τα βγάζουμε για να δούμε ποιός θα παίξει πρώτος.

«Άκατα μάκατα σούκουτου μπε, άμπε φάμπε ντόμινέ, άκατα μάκατα σούκουτου μπε άμπε φάμπε βγε»

«Είσαι κινεζάκι; Ναι! Τρως πολύ ρυζάκι; Ναι! Πό-σες κου-τα-λί-τσες την η-με-ρα τρως;»

«Α μπε μπα μπλομ, του κίθε μπλομ, α μπε μπα μπλομ του κίθε μπλομ μπλιμ μπλομ» και σε κάποιες παραλλαγές ακολουθούσε το: «Πού θα πας εκεί; Στη Βόρεια Αμερική να βρεις και τον Ερμή που παίζει μουσική».

«Ω μαριάμ μαριάμ μαριάμ σι ντορεμί μακαρό μακαρό λέο λέο πτι πτι πτι λέο λέο πτι πτι πτι, ουάν του θρι».

«Το παπούτσι σου βρωμάει, αλλαξέ το».

«Ανέβηκα σ’ ένα χωριό και είδα ένα γουρούνι το κοίταξα καλά καλά και μου΄φαγε τη μούρη. Γω γω γω, συ συ συ. Το γουρούνι είσαι ‘συ!»

«Ένα δύο τρία, πήγα στην Κυρία μου ‘δωσε ένα μήλο μήλο δαγκωμένο το ‘δωσα στην κόρη έκανε αγόρι το ‘βγαλε Θανάση σκούπα και φαράσι»

«Πέτρα – ψαλίδι – μολύβι – χαρτί»

Και το παιχνίδι ξεκινάει…

 

Το κυνηγητό

Όταν βαριόμασταν σαν παιδιά, το πρώτο που λέγαμε ήταν «παίζουμε κυνηγητό;». Οι κανόνες απλοί: Ένας κυνηγά κι οι υπόλοιποι τρέχουν να κρυφτούν. Υπάρχει και “ξελέ” (κυνηγημένος να ελευθερώσει φυλακισμένο) καθώς και “μάνα” (άσυλο).

 

Μέλισσα

“Περνά – περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα κλωσσόπουλα. Ζουμ – ζουμ – ζουμ να οι μέλισσες περνούν για να δούμε τι θα πουν”.

Τα μήλα

Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα είναι “μέσα” και η άλλη “έξω” (δηλαδή εντός και εκτός ενός κύκλου). Τα παιδιά που είναι έξω ρίχνουν την μπάλα. Αν η μπάλα ακουμπήσει κάποιο παιδί από μέσα, χάνει. Αν όμως την πιάσει, κερδίζει μια ζωή ακόμα.

Αμπάριζα

“Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω και κανένα δεν το λέω!” Η αμπάριζα παίζεται με δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα ορίζει ένα δέντρο για «αμπάριζα» ή «μάνα» και σκοπός της είναι να την προστατεύσει. Ένα παιδί από κάθε ομάδα παίρνει φόρα και τρέχει προς την αντίπαλη και ο ένας προσπαθεί να αγγίξει τον άλλον. Όποιος προλάβει αιχμαλωτίζει τον αντίπαλο. Το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι να μείνει ο τελευταίος παίκτης, ο οποίος πρέπει να προστατέψει τη μάνα του από (έως 2) αντιπάλους. Μπορεί να προσπαθήσει να ελευθερώσει τους αιχμάλωτους συμπαίκτες του για να τον βοηθήσουν, με ένα άγγιγμα. Τότε αυτοί φωνάζουν: “Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω και κανένα δεν το λέω.” Νικήτρια είναι η ομάδα που θα φυλακίσει όλους τους αντίπαλούς παίχτες.

Κρυφτό

«Πέντε, δέκα, δεκαπέντε…». Το κρυφτό είναι ο λόγος που μάθαμε την προπαίδεια του 5 πριν την ώρα μας! Το παιχνίδι δεν χρειάζεται συστάσεις. Φτου ξελευθερία για όλους!

Αγαλματάκια

Παίζεται από τρία παιδιά και πάνω. Ένα παιδί κλείνει τα μάτια και λέει «Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;». Όσο το λέει τα άλλα παιδιά κινούνται. Αν όμως ανοίξει τα μάτια του και κάποιο παιδί κουνιέται ακόμα, τότε φυλάει εκείνο.

Μπιζ

Βίαιο παιχνίδι αλλά πολύ διασκεδαστικό! Κάποιος κλείνει τα μάτια του και ένας από τους υπόλοιπους τον χτυπάει. Όταν γυρνάει, όλοι φώναζαν “μπιζ” και σηκώνουν το ένα χέρι. Η “μάνα” τότε ανοίγει τα μάτια και πρέπει να μαντέψει ποιος τον χτύπησε.

 

Κουτσό

Το σχέδιο με τις κιμωλίες στα πεζοδρόμια είναι χαραγμένο στη μνήμη μας και ας εκλείπει πλέον. Το παιχνίδι έχει πολλές παραλλαγές με αυτή σαν πιο δημοφιλή.

 

Λάστιχο

Δύο παιδιά, κρατούσαν το λάστιχο στα πόδια τους, πρώτα με ανοιχτά πόδια,  στον αστράγαλο, το γόνατο, τα μπούτια, την κοιλιά, και το στήθος.

Μετά με κλειστά πόδια, η ίδια σειρά.  Και τέλος με το ένα πόδι.

Εσύ έπρεπε να κάνεις μια σειρά από κινήσεις για να περάσεις στην επόμενη και κάθε φορά δυσκολότερη φάση του παιχνιδιού.

Οι κινήσεις ήταν :  Με μια κίνηση έβαζες το ένα πόδι ανάμεσα στο λαστιχάκι (εύκολο στα δυο πόδια, δύσκολο στο ένα), μετά ταυτόχρονα έβαζες το άλλο, βγάζοντας το πρώτο.  Μέτα και τα δυο μέσα και τέλος έξω.

Όταν τα παιδιά που κρατούσαν το λάστιχο είχαν αδύνατα πόδια,  ήταν δύσκολο.

Οι περισσότερες από μας φορούσαν μυτερά παπούτσια για να μπαίνει το πόδι, ανάμεσα στο λάστιχο.

 

Μακριά γαϊδούρα

Οι μισοί συμμετέχοντες πρέπει να σκύψουν ο ένας μετά τον άλλο και οι υπόλοιποι παίρνουν φόρα και πηδάνε από πάνω τους για να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Όποιος πέσει, χάνει!

 

Η μικρή Ελένη

“Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της. Σήκω επάνω, κλείσε τα ματάκια σου και πιάσε όποιον θες.” Και αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει!

 

Μουσικές καρέκλες

Βάλτε μουσική! Τα παιδιά χορεύουν γύρω από τις καρέκλες (μία λιγότερη από όσοι είναι οι παίκτες). Μόλις σταματήσει η μουσική πρέπει να καθίσουν όλα τα παιδιά. Ένα, όμως δεν θα προλάβει να βρει ελεύθερη καρέκλα και