Ο δημοσιογράφος Κώστας Στοφόρος δημοσιεύει στο blog  “Ημερολόγια ενός πατέρα“, το μειλ ενός φίλου από την Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου με τον οποίο έχουνε δώσει αγώνες εδώ και τρεις δεκαετίες για τη Ρεματιά.
Τον συγκίνησε πολύ και μέσα στις στάχτες τον γέμισε αισιοδοξία.

“…Μετά την πρώτη στεναχώρια από την είδηση, το είδα ότι είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να στηθεί σωστά απ’ την αρχή.

Τα μαδέρια ήταν διαλυμένα (αν και είχε δρομολογηθεί η αντικατάστασή τους), το κουβούκλιο ήταν μικρό για να φιλοξενήσει δίπλα-δίπλα κονσόλες ήχου και φώτων, μέσα στο οποίο τα μηχανήματα υπέφεραν από τη ζέστη και αυτά τα γαλάζια καθίσματα, μου κάθονταν στο λαιμό (για να μην παρεξηγηθώ, ούτε αν ήταν κοκκινα θα ταίριαζαν με το τοπίο).Ένα επιπλέον θετικό στοιχείο είναι ότι (μετά την όλη διάσταση που πήρε το θέμα) θα συνδράμουν(;) το Υπουργείο Πολιτισμού και η Περιφέρεια στο όλο εγχείρημα.

Από την άλλη έχουμε ανάμεσά μας (και παραδίπλα, είμαι σίγουρος), ανθρώπους άξιους και ικανούς, με ειδικότητες που μπορούν να φανούν χρήσιμες στην ανακατασκευή του θεάτρου.

Μηχανικοί, Αρχιτέκτονες (Ακουστικοί, τοπίου), Σκηνογράφοι, Σκηνοθέτες, Ηλεκτρολόγοι- Φωτιστές, Ηχητικοί και δεν ξέρω ποιοί άλλοι ακόμα, μπορούν να προσφέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους, για να στηθεί από την αρχή με (γιατί όχι;) διεθνείς προδιαγραφές, εντασσόμενο πάντα στο φυσικό τοπίο της ρεματιάς.

Σίγουρα δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας, αλλά με τη σωστή μελέτη (ίσως προσαρμογή ήδη υπάρχουσας
πχ http://nikosbarkas.gr/Pidiefia/14.pdf), τον κατάλληλο συντονισμό και διαθέσιμα χέρια (υπολογίστε και τα δικά μου), μπορούμε να κάνουμε θαύματα.

Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες από το ανοιχτό θέατρο του Regents Park του Λονδίνου https://openairtheatre.com/, το οποίο είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που θα ήθελα στη ρεματιά.

Τουλάχιστον αυτό θα έχω στο μυαλό μου, κοιτώντας τα αποκαϊδια.Προσέξτε κάποιους θεατές που παρακολουθούν αραχτοί στο γρασίδι…

Διαβάστε τα Ημερολόγια ενός Πατέρα