Δεν είναι μόνο οι ενήλικες που τρώνε όταν «δεν είναι καλά».
Όπως και εμείς, έτσι και τα παιδιά στενοχωριούνται, θυμώνουν, αγχώνονται. Μόνο που δυστυχώς εκείνα δεν μπορούν να εκδηλώσουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα μπροστά στο δάσκαλο, τη μαμά ή το μπαμπά. Γνωρίζουν καλά ποιος έχει το «πάνω χέρι» και φοβούνται ότι η αντίδρασή τους ενδέχεται να πυροδοτήσει μία μεγαλύτερη επίπληξη.
«Καταπίνοντας» λοιπόν τα συναισθήματά τους, «καταπίνουν» και τρόφιμα με έντονα αλμυρή ή γλυκιά γεύση. Μην εκπλαγείτε αν δείτε να λείπουν ακόμα και τα δημητριακά πρωινού από το κουτί, ειδικά αν περιέχουν σοκολάτα, ζάχαρη ή μέλι.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Αρχικά, παρατηρούμε. Βλέπουμε την αντίδραση του παιδιού μετά από κάποια επίπληξη ή τιμωρία. Επίσης, παρατηρούμε αν υπάρχουν διαδικασίες που λόγω του ότι δεν του είναι ευχάριστες, το ωθούν στο να αναζητήσει να φάει κάτι. Μπορεί για παράδειγμα, ενώ έχει ολοκληρώσει το νόστιμο μεσημεριανό του και προκειμένου να καθυστερήσει το χρόνο για το διάβασμα, να ζητήσει μία επιπλέον μερίδα φαγητού ή κάποιο γλυκό.
Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε πρέπει να αλλάζουμε εμείς τακτική.
Α) «Καθαρίζουμε» το σπίτι από έντονα γλυκές ή αλμυρές γεύσεις, ενώ αγοράζουμε λιχουδιές προγραμματισμένα (π.χ. 3 σοκολάτες για ολόκληρη την εβδομάδα)
Β) Συζητάμε με το παιδί μας. Ένα παιδάκι δεν θα γυρίσει ποτέ να μας πει «είμαι αγχωμένος». Θα πει «πεινάω». Εμείς οφείλουμε να διερευνήσουμε αν πρόκειται για συναισθηματική ή πραγματική πείνα.
Γ) Συζητάμε μαζί του για τις πράξεις μας. Του εξηγούμε γιατί το μαλώσαμε ή το βάλαμε τιμωρία και του υπενθυμίζουμε ότι το αγαπάμε. Επίσης, προβάλουμε θετικά επιχειρήματα που θα κάνουν μία καταναγκαστική διεργασία, λιγότερο επώδυνη. Για παράδειγμα «μελέτησε γρήγορα για να πάμε στο πάρκο μετά».
Ένα παιδί που νιώθει συναισθηματική ασφάλεια, δεν θα έχει συναισθηματικά κενά για να καλύψει με το φαγητό.
iFeelKid team
kids internet radio
