Η μοναδική σωστή απάντηση στην ερώτηση «τι είναι αυτή η ουλή στην πλάτη της;» είναι «χειρουργήθηκε όταν ήταν μωρό». Αν ο ενδιαφερόμενος θέλει να μάθει κι άλλα, ευχαρίστως να του τα πούμε. Το έχουμε πια αποφασίσει ότι δεν θα της κρύψουμε τίποτε. Και για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να κρυβόμαστε από κανέναν. Που σημαίνει ότι δεν επιδεικνύουμε φοβική συμπεριφορά ή κρυψίνοια στις ερωτήσεις των τρίτων. Ούτε όμως παρουσιάζουμε τα σημάδια της προωρότητας στο σώμα της σαν κάτι για το οποίο πρέπει κανείς να την λυπάται.

Μου πήρε καιρό για να μιλήσω και κυρίως για να σκεφτώ έτσι. Θυμάμαι πως όλον τον πρώτο χρόνο της ζωής της ήμουν κατηγορηματική: δεν θα της έλεγα τίποτε όταν θα μεγάλωνε για όσα πέρασε και περάσαμε μόλις γεννήθηκε. Ήθελα να ξεχάσω και κυρίως να μην την κάνω να αισθάνεται ευάλωτη, διαφορετική, λιγότερη. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν λάθος. Ο μόνος τρόπος να μην της φορέσω καπέλο την προωρότητα και τα δικά μου τραύματα ήταν να μιλήσω ανοιχτά, ακομπλεξάριστα, απενοχοποιημένα. Και αντικειμενικά. Διότι η προωρότητα είναι ένα πρόβλημα που αγγίζει ένα στα δέκα μωρά παγκοσμίως. Τα περισσότερα απ’ αυτά επιβιώνουν με καλές προοπτικές ή με ορισμένα αντιμετωπίσιμα προβλήματα. Κάποια, δυστυχώς, κουβαλούν αιωνίως σημαντικά προβλήματα υγείας. Και κάποια άλλα δεν περνούν ποτέ το κατώφλι του σπιτιού τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Όπως και το ότι η επιστήμη έχει κάνει τεράστια βήματα στην προσπάθειά της να βοηθήσει αυτά τα παιδιά, αλλά η πολιτεία ως συνήθως μένει λίγο πίσω.

Ένα στα δέκα μωρά λοιπόν. Κι όμως, δεν έχω διαβάσει αρκετά ελληνικά κείμενα για τα πρόωρα τα οποία να εμβαθύνουν στην ουσία του θέματος. Ούτε επιστημονικά ούτε προσωπικά. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πού πάει ο πόνος των γονιών αυτών; Γιατί δεν ακούγεται η φωνή τους; Ύστερα σκέφτομαι ότι θέλουν να ξεχάσουν. Και τους καταλαβαίνω. Όμως ο δικός μου τρόπος για να ξεχάσω είναι να το ξεπεράσω. Και πιστεύω ότι μόνο όταν εκφράζεσαι, μοιράζεσαι και βοηθάς, ξεπερνάς.