Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας είναι ένα βιβλίο γεμάτο περιπέτεια, μυστήριο, αγωνία, ανθρωπιά και… οικολογικές ανησυχίες το οποίο βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός:
Το 1992 στις φουρτουνιασμένες θάλασσες ανοιχτα της Κίνας, το φορτίο ενός εμπορικού πλοίου -28.000 μικρά κίτρινα, πλαστικά παπάκια μπάνιου- παρασύρεται από τα κύματα και σκορπίζεται στον ωκεανό.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, τα παπάκια ξασπρισμένα από τον ήλιο και έχοντας γυρίσει όλη τη Γη παρασυρμένα από τα θαλάσσια ρεύματα, εμφανίστηκαν στα ανοιχτά της Αγγλίας. Το ταξίδι τους αυτό το παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια ινστιτούτα και επιστήμονες, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τα μυστικά των θαλάσσιων ρευμάτων.
Στο βιβλίο αυτό ανακαλύπτουμε τα μυστικά της φανταστικής πάπιας που συνόδευε τα παπάκια. Οι ήρωες και τα γεγονότα, αν και μοιάζουν φανταστικά, εντούτοις είναι επίκαιρα, αληθινά, σε μια απρόβλεπτη ιστορία που απευθύνεται σε μικρούς, μεγάλους και σε… παπάκια
Σας μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο :
Κοντά στην Ινδονησία 17 μήνες αργότερα
«Βρίσκονταν πια πολλούς μήνες στη θάλασσα. Ο ήλιος ανέτειλλε και έδυε ακούραστα, καταιγίδες εναλλάσονταν με νηνεμίες, το κρύο με τη ζέστη. Κοπάδια ψαριών περνούσαν από κάτω τους, δελφίνια τους συνόδευαν στο μακρινό τους ταξίδι, γλάροι τους έκαναν παρέα. Η πάπια είχε αρχίσει να το συνηθίζει όλο αυτό. Η ζωή στο μικρό ψαροχώρι της Κίνας της φαινόταν πλέον τόσο μακρινή. Φυσικά της έλειπαν τα παπάκια της, ο κύριος Χου και η οικογένεια του, οι άλλες πάπιες… Δεν ήξερε που θα την έβγαζε αυτό το ταξίδι. Υπήρχαν φορές που έβλεπε από μακριά κάποιο νησί, ειδικά στις Φιλιππίνες και στην Ινδονησία όπου υπάρχουν χιλιάδες νησάκια και ευχόταν να μπορούσε να μείνει εκεί.
Όταν όμως πλησίαζε σε κάποιο από αυτά και απλώς της έμενε λίγη δύναμη για να κολυμπήσει προς τα εκεί, τότε ξαφνικά δίσταζε. Φοβόταν για το τι και ποιόν θα συναντούσε, φοβόταν να αποχωριστεί την τεράστια συνοδεία της που της έδινε σιγουριά: τα κίτρινα παπάκια, που όλο και λιγόστευαν, καθώς αρκετά παρασύρονταν από τα ρεύματα. Παρόλο που δε μπορούσε να τους μιλήσει, τα είχε πλέον συνηθίσει. Άλλωστε χάρη σε κείνα, που μάζευαν συνέχεια νερό και την πότιζαν, δεν είχε πεθάνει από τη δίψα. Και δε ζητούσαν τίποτα από αυτή. Είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν, το χρώμα τους είχε ξεφτίσει από τον ήλιο και το αλάτι, αλλά συνέχιζαν να την ακολουθούν χαμογελαστά…»
