Δε φέρνεις τα περσινά ρούχα παρέλασης να δούμε αν σου κάνουν;

Ήταν η συνηθισμένη ερώτηση της μητέρας μου, αρκετές μέρες πριν από την 28η Οκτωβρίου, που κατά κάποια μυστηριώδη σύμπτωση, πάντα σήμαινε την έναρξη των δοκιμαστικών παρελάσεων στο σχολείο, την επόμενη κιόλας ημέρα. Στο παιδικό μου μυαλό, οι ατελείωτες και βαρετές ώρες των δοκιμαστικών ήταν άμεσα συνδεδεμένες με το τσεκάρισμα του κουστουμιού της παρέλασης από την μητέρα μου. Το εκπληκτικό είναι πως ποτέ δεν με ρωτούσε κάτι αντίστοιχο πριν την 25η Μαρτίου. Για κάποιο λόγο θεωρούσε δεδομένο ότι, αν το παντελόνι της παρέλασης μου μπαίνει άνετα τον Οκτώβρη, σίγουρα θα μου μπαίνει και την Άνοιξη! Θαρρείς και μόνο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού “έδινα μπόι”…

Αυτή η διαδικασία μου φαίνονταν απίστευτα ανιαρή και συνήθως δυσανασχετούσα. Πήγαινα στο δωμάτιό μου σέρνοντας τα πόδια, παραμέριζα τα καθημερινά και τα αγαπημένα μου ρούχα και από τα κατάβαθα της ντουλάπας τραβούσα έξω το μπλε πανταλόνι, το άσπρο πουκάμισο της παρέλασης, τα παπούτσια και το πουλόβερ. Αχ αυτό το πουλόβερ! Ούτε μία χρονιά δεν θυμάμαι να πέρασε που να μην χρειάστηκε να αγοράσω καινούριο! Μετά από λίγο έρχονταν κι η μητέρα μου και τα δοκίμαζα όλα ένα-ένα μπροστά της. Μου ζητούσε να κάνω μια δυο στροφές και πάντοτε – μα πάντοτε – μουρμούραγε ξεφυσώντας “πωπω”, “χμ” και “τς, τς, τς”. Έπειτα, αμίλητη και με αποφασιστικότητα, έπαιρνε τα ρούχα της παρέλασης και έφευγε. Μια – δυο μέρες μετά η στολή μου ήταν και πάλι συμπληρωμένη με μεγαλύτερο νούμερο πουκάμισο ή μακρύτερο παντελόνι ή ακόμη και πλήρως ανανεωμένη.

Αυτή η βαρετή, κατά την γνώμη μου τότε, τελετουργία σταμάτησε τον Οκτώβριο της χρονιάς που πήγαινα στην πρώτη Λυκείου.

Έμεναν μόνο μερικές μέρες για την 28η Οκτωβρίου, είχαμε ήδη γράψει κάποια χιλιόμετρα βαδίσματος στην αυλή του σχολείου με τις δοκιμαστικές παρελάσεις, και η μητέρα μου δεν είχε πει τίποτα απολύτως. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, ίσως να το απολάμβανα κιόλας. Όμως οι μέρες περνούσαν και, παρότι ξεκινούσα επίτηδες διάφορες συζητήσεις σχετικά με την επέτειο του “ΟΧΙ”, με τις παρελάσεις γενικά και για τους καλούς μαθητές που παίρνουν τη σημαία και πρέπει να φοράνε λευκά γάντια, η μητέρα μου σιωπούσε επιδεικτικά.

Το μεσημέρι δύο μέρες πριν την παρέλαση, καθώς τρώγαμε το μεσημέρι, δεν άντεξα και την ρώτησα, πως και δεν με ζάλισε ακόμα με τα ρούχα της παρέλασης και έλαβα μία από αυτές τις απαντήσεις που σε κάνουν να συνειδητοποιείς τις ευθύνες σου και σε σπρώχνουν ευγενικά προς την ενηλικίωση.

Δεν τα δοκίμασες ακόμη;

Πάντα με εκνεύριζε να μου απαντούν με ερώτηση.

Δείτε στο παρακάτω link : www.rondinella.gr