“Όταν ήμουν έξι ετών με έγραψαν οι γονείς μου στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης για να μάθω μουσική. Μετά από ένα χρόνο μουσικής προπαιδείας, ήρθε η ώρα να επιλέξω όργανο. Όπως το 90% των παιδιών ξεκίνησα με φλογέρα με έναν υπέροχο καθηγητή, τον Μιχάλη Γεράκη.
Δεν τα πήγαινα άσχημα, και σύντομα μπήκα και στην ορχήστρα του ωδείου. Μου άρεσε η μπαρόκ μουσική, οι τρίλιες στη φλογέρα, οι παρτιτούρες, τα πρωινά Σαββάτου με τις πρόβες της ορχήστρας, τα ταξίδια για συναυλίες.
Σε κάποια στιγμή ήταν υποχρεωτικό να ξεκινήσω και δεύτερο όργανο και συγκεκριμένα πιάνο – κι έτσι αναγκαστήκαμε να αγοράσουμε πιάνο και να το βάλουμε στο σαλόνι, κι εγώ αναγκάστηκα να πηγαίνω να κάνω τα μισητά μαθήματα κάθε βδομάδα. Η αποστροφή μου για το πιάνο -που το βρήκα εξαιρετικά δύσκολο και γι’ αυτό απωθητικό- σύντομα με έκανε να αντιπαθήσω όλη τη μουσική μου παιδεία και μετά από μια 15ετία, με το που τελείωσα το Λύκειο, τελείωσα και με το Ωδείο και δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Από τότε δεν έπαιξα ξανά ούτε μια νότα.
Απ’ ό,τι βλέπω στο βιντεο που μου έδειξε η _erin, κακώς.”
Από τα καλοκαιρινά μας ταξίδια, η δική μου συνεισφορά: Ήμουν το πολύ οκτώ ετών θα κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι για να δώσει η ορχήστρα μας μια συναυλία στο Στρασβούργο. Ήταν το πρώτο ταξίδι χωρίς τους γονείς μου και το πρώτο μου στο εξωτερικό, με ένα πούλμαν μέχρι τη Γαλλία και πίσω. Οι συμμαθητές μου θα ήταν ήδη στη Χαλκιδική, όμως εκείνο το καλοκαίρι ένιωσα πως γνώρισα τον κόσμο. Μείναμε στη Γιουγκοσλαβία, στην Ιταλία, στην Αυστρία από ένα βράδυ: διαφορετικά φαγητά, γλώσσες, άνθρωποι, ξενοδοχεία, μουσικές. Στο Στρασβούργο της Γαλλίας μείναμε αρκετές μέρες, με πρόβες, βόλτες – και μετά πάλι πίσω απ’ τον ίδιο δρόμο. Η πιο δυνατή μου ανάμνηση απ’ το ταξίδι είναι όταν μια μέρα, σε μια πλατεία του Στρασβούργου, σκορπιστήκαμε και μετά χάθηκα.
Όλοι είχαν εξαφανιστεί, το ίδιο και το πούλμαν, και άρχισε να βρέχει. Προσπάθησα να μιλήσω με κόσμο, αλλά δεν έβγαζα άκρη. Με τα λεφτά που είχα πήρα ένα ταξί. Δεν μιλούσε αγγλικά. Για να του περιγράψω πού ήθελα να με πάει του ζωγράφισα σε ένα τετράδιο τη σημαία της ΕΟΚ, με τα 12 αστέρια τότε. (Το μέρος όπου κάναμε πρόβες ήταν σχετικά κοντά στο Ευρωκοινοβούλιο – είχα προσέξει τη διαδρομή όταν μας είχαν πάει να το επισκεφτούμε.) O ταξιτζής κατάλαβε με τη σημαία και τα αστέρια και με πήγε εκεί. Μετά, μέσα στη βροχή περπάτησα για ώρα προς τον χώρο των προβών. Έφτασα και κάθισα εκεί. Όταν κάποτε ήρθαν οι υπόλοιποι (οι ενήλικες συνοδοί είχαν κοντέψει να πεθάνουν απ’ την αγωνία – είχαν χάσει ένα 8χρονο παιδάκι σε ξένη χώρα!), κάποιος ήρθε και με χαστούκισε.
Εγώ, όμως, ήξερα πλέον ότι μπορούσα να αντιμετωπίσω τα πάντα, και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου αυξήθηκε μια για πάντα…
Γράφει ο Άρης Δημοκίδης
Πηγή: www.lifo.gr
