Το ταξίδι μας πλησίαζε στο τέλος του.
Είχε μείνει μία μέρα μόνο και έπρεπε να βρούμε την ιδανική πρόταση για να κλείσουμε την πασχαλινή μας περιπέτεια. Και η πρόταση εμφανίστηκε ως πρόκληση.
“Να τους πεις να μην πάνε στο Willhelma, τα ίδια και τα ίδια….. Να πάνε στο Tripsdrill”
Η Google ενεργοποιήθηκε, οι μηχανές αναζήτησης και τα smartphones πήραν φωτιά. Το εντοπίσαμε στο Cleebronn, μόλις 45 χλμ μακριά από τον τόπο διαμονής μας. Δηλαδή μία ωρίτσα μακριά μονάχα (διότι εδώ τα όρια ταχύτητας στους επαρχιακούς δρόμους τηρούνται ευλαβικά!) Δεν ήθελα και πολύ για να το αποφασίσουμε. Αυτό που είδαμε στο site τους υποσχόταν αν μη τι άλλο, περιπέτεια και ζωντάνια.
Το επόμενο πρωινό ξεκινήσαμε και η μέρα έμελε να περάσει στη ιστορία, και όχι μόνο….
Σε έκταση απροσδιόριστα τεράστια, εκτείνονταν δύο πάρκα. Το ένα ήταν καθαρά ψυχαγωγικό, αλλά για καλή μας τύχη ήταν κλειστό ακόμη. Ήταν λίγο πιο “θερινό” και η Γερμανία Μάιο μήνα δε προσφέρεται για δροσερά ντους.
Το άλλο όμως ήταν η απόλυτη επιβράβευση της επιλογής μας.
Τίποτα δεν προδίκαζε τι θα συναντούσαμε, αλλά……
Ξεκινώντας με τα γαιδουράκια και τα προβατάκια που περιδιάβαιναν σε μία περιφραγμένη φάρμα στην είσοδο του δάσους.
λίγα μέτρα πιο πέρα, περιποιημένα βαγόνια-κουκέτες από παλιά τρένα, έδειχναν έτοιμα να υποδεχθούν όσους ήθελαν να διανυκτερεύσουν
και μετά μία απλή είσοδος που έκρυβε τα πάντα….
και προδίκαζε αυτο που ερχόταν….
Κείνο όμως που δεν περιμέναμε ήταν ότι όλα αυτά (ή σχεδόν όλα…) θα ήταν ελεύθερα, ανάμεσα στα πόδια μας. Ζώα της άγριας ζωής και φύσης, κυκλοφορούσαν χωρίς να ενοχλούν και δέχονταν “ευγενικά” την περιποίηση μας…..
Ελαφάκια, δεκάδες ελαφάκια….
μας πλησίαζαν άφοβα
έτρωγαν ξαφνικά από τα χέρια μας
έντομα έβρισκαν κατάλυμα στο δικό τους ξενοδοχείο
μανιτάρια που φύτρωναν σε ολόκληρο το δάσος, είχαν πάρει θέση σε βιτρίνα για να γνωριστούν καλύτερα με τους μικρούς τους φίλους…
κορμοί που περίσσευαν από την ανανέωση τους δάσους, συνέθεταν μουσικές και όργανα για να δοκιμάσεις τους ήχους της ζούγκλας
πέτρες στέκονταν εκεί για πάνω από 250 εκατομμύρια χρόνια
μονοπάτια, λουλούδια, ρίζες που ζωγραφίζουν στο χώμα εκτείνονταν παντού γύρω μας….
Οι αναρριχήσεις δε προκαλούσαν καμμία ανησυχία σε γονείς και παιδιά παρόλο που παντού κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα “άγρια θηρία” ….
όπου “άγρια θηρία”, βλέπε αρκούδες… (ολίγον προστατευμένες)
βουβάλια…
άγρια άτια…
όμορφες φατσούλες…
και μέσα στον πυκνό, ηλιόλουστο δάσος…
κουκουβάγιες σε κοιτούσαν άγρυπνες….
έτοιμες να σε οδηγήσουν στο ξυπόλητο μονοπάτι των αισθήσεων….
ποιό δρόμο να διαλέξω άραγε…;
αυτόν με τους κορμούς….;
ή με τα γεφυράκια….;
Ωχ, για δες….και δω κορμοί….τίποτα στη φύση δε πάει χαμένο….μαγικός παιχνιδότοπος….
Για στάσου! Αυτά τι είναι….;
Δε το πιστεύω, ξυλόσπιτα…. ακριβώς όπως στα παραμύθια…. θέλω να τα δω, να τα πιάσω…..να σκαρφαλώσω….. θέλω να μείνω εκεί…..
Και ΝΑΙ…… γίνεται και αυτό….. μπορείς να μείνεις…..Μπαμπά……θέλω να ζήσω εδώ…..!!!
και εδώ…….
και εδώ……!!!
εδώ που αγαπούν τα ζώα και τους πελεκάνους, και τη ζωή την ίδια….!!!
Υπόσχεση:
Θα ξαναγυρίσουμε στο Tripsdrill, στη Γερμανία.
Και θα νοικιάσουμε ένα τέτοιο κουκλό-ξυλόσπιτο….
Και θα ξαναταίσουμε τους φίλους μας τα ζωάκια….
Και θα πάμε και στο “δροσερό” πάρκο με τα υπέροχα rollercoaster, και τις νεροτσουλήθρες….
Πληροφορίες:
Photos: iFeelKid (all rights reserved)
