Πέμπτη πρωί φτάσαμε στον παιδικό σταθμό. Στο πάρκιν του σταθμού είδαμε σταθμευμένο ένα όχημα της δημοτικής αστυνομίας. Όλα τα παιδάκια το παρατηρούσαν με γουρλωμένα ματάκια, τα αγοράκια ακόμη πιο ενθουσιασμένα. Ήταν η μέρα για το μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής. Ο γιος μου βιαστικός να πάει στους φίλους του, μου πέταξε ένα γεια και έτρεξε στην παρέα του να πουν για τους «αστυνόμους» που ήταν εκεί και για το περιπολικό. Τον χαιρέτησα και έφυγα ενώ σκεφτόμουν ήδη πόσα θα είχε να μου διηγηθεί το μεσημέρι.
Πραγματικά στο σχόλασμα τον βρήκα κατενθουσιασμένο. Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι αλλά και μετά που φτάσαμε μου μιλούσε για το μάθημα που έκαναν κι όλα αυτά που έμαθε:
«Ξέρεις μαμά ότι ο κύριος ΚΟΚ έχει βάλει πινακίδες; Είναι για να μας λένε που να πάμε και πότε να σταματάμε. Όταν βλέπουμε μια πινακίδα STOP σταματάει το αυτοκίνητο μαμά, να το ξέρεις. Κι όταν μια μπάλα πέσει στο δρόμο δεν τρέχουμε ποτέ, κοιτάμε κι αν δεν έχει αυτοκίνητο πάμε να πάρουμε την μπάλα. Είναι και 2 ανθρωπάκια που βοηθάνε τον κύριο ΚΟΚ, ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης. Ο Σταμάτης λέει στους ανθρώπους στοπ, ενώ ο Γρηγόρης λέει περάστε». Κι όλη η ώρα περνούσε με τέτοιες περιγραφές.
Το απόγευμα βγήκαμε έξω για έναν μικρό περίπατο. Στη γωνία του δρόμου είδαμε μια πινακίδα.
– Μαμά ο κύριος ΚΟΚ έβαλε πινακίδα, τι λέει;
– Λέει πως απαγορεύεται να στρίψει εδώ αυτοκίνητο.
Μια που το είπα, μια που ήρθε η διάψευση. Ένα σπορ αυτοκίνητο με τη μουσική στη διαπασών έστριψε με φόρα στο δρόμο
– Εεεε, ο κύριος ΚΟΚ λέει ότι δεν πρέπει, φώναξε ο γιος μου.
Με κοίταξε απορημένος και με ρώτησε, «μαμά γιατί έστριψε αφού δεν πρέπει;». Του απάντησα ότι μάλλον δεν πρόσεξε πως ο κύριος ΚΟΚ είχε πινακίδα, δεν θα την είδε. Και συνεχίσαμε τον περίπατό μας. Φτάνοντας όμως στην πλατεία όπου σταθήκαμε στο φανάρι για να περάσουμε απέναντι ήρθε κι άλλη διάψευση. Ενώ ο μικρός μου έλεγε ότι το ανθρωπάκι είναι ο Σταμάτης και πρέπει να περιμένουμε, δυο άλλοι πεζοί, κοίταξαν το δρόμο κι έτρεξαν να περάσουν απέναντι. Ο γιος μου κοίταξε προβληματισμένος.
– Μαμά με το Σταμάτη περιμένουμε λέει ΣΤΟΟΟΠΠΠ.
– Ναι αγόρι μου έτσι γίνεται.
– Τότε μαμά αυτοί γιατί δεν περίμεναν και πέρασαν;
Σκέφτηκα λίγο τι να του πω… γιατί οι λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό δεν θα ήταν κατάλληλες για ένα παιδί 4μιση ετών.
– Είναι απρόσεκτοι αγόρι μου, γι’ αυτό περνάνε έτσι, του απαντάω.
– Εμείς όμως μαμά πρέπει να περιμένουμε έτσι δεν είναι;
– Ναι εμείς θα περιμένουμε και θα κάνουμε ότι λέει ο κύριος ΚΟΚ του απαντώ, ενώ ήδη προβληματιζόμουν με το τι εικόνα θα είχε πλέον το παιδί μετά από αυτή τη βόλτα.
Μέχρι να γυρίσουμε σπίτι, συναντήσαμε ένα αυτοκίνητο που πέρασε με κόκκινο αλλά και μερικούς ακόμη που πέρασαν απέναντι τον δρόμο αγνοώντας τα φωτεινά ανθρωπάκια. Ο μικρός ήταν πλέον εμφανώς προβληματισμένος. Στο σπίτι, αφού διηγήθηκε στον μπαμπά του όσα έμαθε αλλά και είδε στη διάρκεια της βόλτας, ρώτησε: « Ο κύριος ΚΟΚ θέλει να μας βοηθήσει, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν τον ακούνε, γιατί; Αφού έτσι πρέπει, να τον ακούμε.»
Τι θα απαντούσατε εσείς σε μια τέτοια ερώτηση; Πώς να μάθουν κυκλοφοριακή αγωγή και να σεβαστούν αυτά που μαθαίνουν αν βλέπουν πως κανείς δεν τα εφαρμόζει;
Τουλάχιστον ας επιμείνουμε εμείς στο να τους επισημαίνουμε ποιο είναι το σωστό και να το εφαρμόζουμε κι εμείς οι ίδιοι.
